Audrey Azoulay

Un article de Wikipédia, l'enciclopèdia liura.
Page d’aide sur l’homonymie

Pels articles omonims, veire Azoulay.

Audrey Azoulay
Illustration.
Portava oficial d'Audrey Azoulay (2016).
Foncions
Directritz generala de l'Unesco
En foncion dempuèi lo
(6 ans, 6 meses e 20 jorns)
Eleccion
Reeleccion
Predecessor Irina Bokova
Ministra de la Cultura e de la Comunicacion
–
(1 an, 2 meses e 29 jorns)
President François Hollande
Primièr ministre Manuel Valls
Bernard Cazeneuve
Governament Valls II
Casanava
Predecessor Fleur Pellerin
Successor Françoise Nyssen
Biografia
Data de naissença (51 ans)
Lieu de naissença L'Aquela-Sant-Cloud (França)
Nacionalitat Francesa
Partit politica SE
Paire André Azoulay
Diplomada d'Universitat París-Dalfina
Universitat de Lancaster
Sciéncias Po París
ENA
Profession Administratritz civila
Signature de Audrey Azoulay
Audrey Azoulay
Directors generals de l'Unesco
modificar Consultez la documentation du modèle

Audrey Azoulay, nascuda lo a L'Aquela-Sant-Cloud (Yvelines), es una nauta foncionària e femna politica francesa.

Après aver exercit mantun pòst de direccion dins lo Centre nacional del cinèma e de l'imatge animat (CNC) a partir de 2006, es la conselhièra culturala del president de la Republica François Hollande entre 2014 e 2016, puèi ministre de la Cultura e de la Comunicacion entre 2016 e 2017.

Dempuèi 2017, es directritz generala de l'Organizacion de las Nacions Unidas per l'educacion, la sciéncia e la cultura (Unesco).

Biografia[modificar | modificar lo còdi]

Enfança e familha[modificar | modificar lo còdi]

Audrey Azoulay, nascuda a L'Aquela-Sant-Cloud[1] dins una familha josieva marroquina chleuhe[2] originària d'Essaouira [3],[4], es la filha del jornalista e òme politic marroquin André Azoulay — vicepresident executiu de la banca PariBas fins en 1990 e aconselhar de reis de Marròc Hassan II puèi Mohammed VI a partir de 1991[5],[6] — e de la femna de letras Katia Brami[7]. Sa tanta, Éliane Azoulay, es jornalista a la revista Télérama[8]. Indica aver « crescut dins un mièg plan a esquèrra », dins lo quartièr de Beaugrenelle a París amb sas doas sòrres ainadas[9] : Judith, qu'a trabalhat dins l'Associacion francesa d'accion artistica (AFAA)[10], e Sabrina[11], qu'es productritz[12].

Possedís pas la nacionalitat marroquina, al contra de sos parents[8],[13].

De son maridatge amb François-Xavier Labarraque, ensenhant e consultant, son nascuts un filh e una dròlla[5],[9].

Formacion[modificar | modificar lo còdi]

Audrey Azoulay estúdia al licèu Janson-de-Sailly de la 6e a la terminala sens discontunhar[14]. Es titulara d'una mestresa de sciéncias de gestion de l'universitat París-Dalfina (1994) e d'un mastèr en administracion dels afars (MBA) de l'universitat de Lancaster (Reialme Unit)[15],[16]. Trabalha pendent sos estudis dins una banca, çò qu'indica aver « detestat »[9].

Es escolana de l'Institut d'estudis politics de París, seccion « Servici public » en 1996[17], ont encontra son futur espós[5]. Dintra puèi a l'Escòla nacionala d'administracion (ENA) dins la promocion Averroès (1998-2000)[a]. Diguèt i aver « descobèrt […] l'antisemitisme vièlha França[9] ».

Militantisme e posicionament[modificar | modificar lo còdi]

Elle s'engatja dins l'antifascisme al licèu e indica aver participat a las manifestacions contra lo projècte de lei Devaquet en 1986, contra lo plan Juppé de 1995 e contra la preséncia de Jean-Marie Le Pen al segond torn de l'eleccion presidenciala de 2002[9].

Interrogada sus sos modèls, cita Simone Veil e Jean Zay[13].

Nauta foncionària dins lo sector dels mèdias (2000-2014)[modificar | modificar lo còdi]

A la direccion del desvolopament dels mèdias (2000-2003)[modificar | modificar lo còdi]

A sa sortida de l'ENA en 2000, Audrey Azoulay es nommada administratritz civila[18], afectada al secretariat general del governament[19]. D'abril a , ocupa las foncions d'adjunta, puèi de cap del burèu del sector audiovisual public, cargada de l'estrategia e del finançament dels organismes del sector a la direccion del desvolopament dels mèdias (venguda direccion generala dels Mèdias e de las Industrias culturalas)[20]. Dins lo meteis temps, efectua de missions d'expertesa suls mèdias per la Comission europèa dins l'encastre de programas de prat-adesion[20].

A l'IEP de París e a la Cambra regionala dels comptes d'Illa de França (2003-2006)[modificar | modificar lo còdi]

A partir de 2003, es cargada de conferéncia en estrategia dels mèdias e finançament de l'audiovisual e del cinèma a l'IEP de París[20]. De a , es raportaire a la Cambra regionala dels comptes d'Illa de França e al près del Comitat d'enquèsta sul còst e lo rendement dels servicis publics[20].

En 2004, figura dins la distribucion del film Lo Ròtle Grand de Steve Suissa, ont jòga l'assistenta del realizator[21],[22].

Al Centre nacional del cinèma e de l'imatge animat (CNC) (2006-2014)[modificar | modificar lo còdi]

Elle rejonh lo Centre nacional del cinèma e de l'imatge animat (CNC) en coma directritz adjoncha de l'audiovisual[20]. En , es nommada directritz financièra e juridica al CNC[23]. Lo president del CNC, Éric Garandeau, la promòu directritz generala delegada en 2011, cargada sustot del sector de l'audiovisual e del numeric[5],[24].

En 2006, lo Primièr ministre Dominique de Villepin li prepausa d'integrar son gabinet mas preferís perseguir sa carrièra dins lo mièg del cinèma[25].

A la debuta de son mandat presidencial, François Hollande la recomanda mantun còp a la ministra de la Cultura Aurélie Filippetti a l'escasença de nominacions a venir[5].

Dins l'executiu jos la presidéncia de François Hollande (2014-2017)[modificar | modificar lo còdi]

Elle es conselhièra del president de la Republica François Hollande, cargada de la cultura e de la comunicacion de 2014 a 2016, puèi ministra de la Cultura dins lo segond governament de Manuel Valls e lo de Bernard Cazeneuve.

Conselhièra « cultura e comunicacion » a l'Elisèu (2014-2016)[modificar | modificar lo còdi]

L'avent encontrada per l'entremesa de la presidenta del CNC Frédérique Bredin[5], François Hollande la nomma conselhièra « cultura e comunicacion » lo , en remplaçament de David Kessler[26]. Es sustot cargada de las nominacions e dels dossièrs pertocant la plaça de França sul mercat de l'audiovisual e del cinèma en via de desregulacion, los intermitents de l'espectacle e la Nauta Autoritat per la difusion de las òbras e la proteccion dels dreches sus internet (HADOPI) ; acompanha egalament François Hollande per de sortidas culturalas[26],[24]. Suggerís al President de la Republica la creacion d'una fondacion per la proteccion del patrimòni dins las zònas de conflicte[27], qu'espelirà amb lo nom d'ALIPH , l'8 de març de 2017, mentre qu'es ministra de la Cultura. En , fa l'una de l'Obs per incarnar « la garda jove del president » que fa l'objècte d'una enquèsta de Serge Raffy[26],[28].

Ministre de la Cultura (2016-2017)[modificar | modificar lo còdi]

Nominacion[modificar | modificar lo còdi]
Audrey Azoulay pendent la passacion de poder en 2016.

Audrey Azoulay es nommada ministra de la Cultura dins lo governament Manuel Valls pendent lo cambiament ministerial de l'11 en remplaçament de Fleur Pellerin, dont èra la condisciple a l'ENA [15]. Es la tresena persona a ocupar aquela foncion jos la presidéncia de François Hollande après Aurélie Filippetti e Fleur Pellerin[29], e la primièra femna a passar sens transicion del palais de l'Elisèu al governament jos la Cinquena Republica[25],[5]. Après sa nominacion, d'unes observators la comparan a Emmanuel Macron per mantuna rason : totes dos son passats del palais de l'Elisèu al governament, son pas jamai estats elegits e son pas aderents al Partit socialista[25],[30],[31]. Per Nicolas Polit, « Najat Vallaud-Belkacem, Myriam El Khomri e Audrey Azoulay, las cabdètas del governament, son utilizadas pel poder d'esquèrra ne pena de renovelament per balhar l'illusion d'un rejoveniment e d'un mestissatge »[32].

Coma conselhièra cargada de la cultura al près de François Hollande, participa ela meteissa a la recèrca d'una remplaçanta a Fleur Pellerin, mesa en causa per sa comunicacion, e se vei prepausar la foncion pel president de la Republica — que desira una femna a aquel pòst — après los refuses d'Anne Sinclair[5], Laure Adler e Christiane Taubira[33]. Christophe Barbier considèra qu'al lum d'aquela causida e d'aqueles refuses, « Audrey Azoulay incarna a son còs defendent l'agotament de l'esquèrra culturala. [...] Quand lo prince n'es reduch a nommar ministre son conselhièr, bota-çò una conselhièra, es que lo prince es fòrça sol, abandonat de totes, o que son entorn es fòrça entreprenent, que l'a copat de totes… »[34] Segon L'Obs, lo « causida (d'Audrey Azoulay) es signat François Hollande, que l'a fach contra lo vejaire de son Primièr ministre »[35], pròche de Fleur Pellerin dempuèi la debuta del quinquennat[36],[37].

Es presentada dins los mèdias coma una pròcha de Julie Gayet, companha de François Hollande[38],[15],[39]. Aquesta la menciona, pendent un entreten en 2013, dins la lista de las « figuras marcantas dins la construccion de sas idèas » e Pauline Delassus, biografa de Julie Gayet, indica qu'Audrey Azoulay la « coneis plan »[40]. Paris Match indica en 2015 que Julie Gayet es una « granda amiga d'Audrey Azoulay »[41]. Audrey Azoulay parla ela d'una simpla « coneissença »[5], « encontrada professionalament [quand trabalhava] dins lo sector del cinèma »[4]. Le Canard enchaîné avança que François Hollande l'a nommada ministra de la Cultura per « se copar pas durablament del mond pichon de la Cultura » e « ofrir una compensacion a Julie Gayet »[42]. Sus Twitter, Frédéric Cuvillier, ancian ministre dels Transpòrts, « adreça tota [sa] amistat a Fleur Pellerin tan sincèra e engatjada mas pas pro pròcha dels pròches del President »[35],[25]. Los jornalistas Maurice Szafran[30] e Bruno Diva evòcan una « rumor ». Aquel darrièr precisa que Julie Gayet e Audrey Azoulay « se son conegudas e fòrça crosadas pendent las annadas CNC de la ministra, perque l'actritz — qu'es tanben productritz — es longtemps estada implicada dins tota mena de sindicats professionals e de comissions paritàrias. Es certan qu'Audrey Azoulay es mai pròcha de Julie Gayet que l'èra pas Fleur Pellerin »[25]. Le Figaro estima que « coma ministre dels artistas, es d'ara enlà, qu'o vòlga o non, jos l'agach de la companha de François Hollande »[8]. Es mai globalament percebuda coma un atot per retrobar lo sosten del mièg cultural e artistic en vista d'una eventuala candidatura de François Hollande a l'eleccion presidenciala de 2017[25],[43],[44] ; de son costat, desmentís aver una tala mission[45].

Sa nominacion es mal recebuda en Argeria, sustot per Saïd Bouteflika, fraire e conselhièr especial del president Abdelaziz Bouteflika. Mantun oficial argerian denóncia una « marocanisation de la vida politica francesa »[46]. Le Figaro relèva pauc après sa nominacion que « i a pas que la premsa argeriana per s'escalustrar, uèi, de la « surprésence » de Franco-Marroquins al governament francés », mentre qu'Audrey Azoulay possedisca pas la nacionalitat marroquina[8].

Venent ministre a la suspresa generala dins la darrièra partida de la presidéncia de François Hollande, mentre que la campanha presidenciala ocupa l'actualitat e que manca de notorietat, deu sustot assegurar la començada de la politica de sos dos predecessors Aurélie Filipetti e Fleur Pellerin[47]. Per Libération, « presenta un perfil a la crosada dels dos ministres de la Cultura del quinquennat, famosa mai familiara de las logicas del sector que Pellerin, son èx-camarada de promocion a l'ENA, e mai tecniciana qu'Aurélie Filippetti, amb un tropisme pel cinèma e los mèdias »[48]. D'actors del mièg cultural crenhon que sa nominacion fragiliza lo projècte de lei relatiu a la libertat de la creacion, a l'arquitectura e al patrimòni, alara defendut per Fleur Pellerin e somés a l'examèn del Senat[49].

Exercici de la foncion[modificar | modificar lo còdi]
Audrey Azoulay al Festenal d'Engolesme 2017.

Audrey Azoulay a per prioritat de facilitar e d'alargar l'accès a la cultura[4], en particular de cap a « la joventut e los territòris » amb una mesura coma l'obertura de las bibliotècas lo dimenge[45],[13].

Reivindica la continuitat de l'accion governamentala jol quinquennat de François Hollande, prenent per exemple lo projècte de lei relativa a la libertat de la creacion, a l'arquitectura e al patrimòni (la lei es promulgada en ) : « èra dins lo projècte del candidat Olanda, a grelhat amb Aurélie Filippetti, es estada defenduda al Parlament per Fleur Pellerin, puèi l'ai represa fins a son adopcion » en junh de 2016 ; precisa pasmens aver « tengut a çò que s'i pòrta doas modificacions », l'una que « reafirma lo ròtle de l'Estat » sul patrimòni, e l'autre que torna « las quòtas de cançons francofònas mai constrenhents » a la ràdio[45].

Soslinha la « glòria » de l'esquèrra « d'aver inscrich dins lo drech la libertat de creacion e la libertat de programacion. Aqueles dos principis enonciats per la lei de julhet de 2016 semblan totalament aquesits e s'imagina mal coma poirián èsser remés en causa »[50]. Sa primièra intervencion al Senat, per defendre aquel projècte de lei, es saludada pels senators, sustot per la drecha[51].

Pauc après sa nominacion, anóncia una reforma de las disposicions reglamentàrias relativas a las condicions de defensa de las òbras cinematograficas als menors de mens de 18 ans mentre que, segon l'universitari Robin Médard, « las recentas evolucions del quadre jurisprudentiel [avián] accentuat un apròchi restrictiu de las scènas litigiosas, alternant per aquò far entre una lectura extensiva e una lectura rigorista de l'art. R211-12 del còdi del cinèma e de l'imatge animat »[52].

Signa un decret en modificant la reglamentacion que defendiá automaticament a las mens de 18 ans los films contenent de sequéncias de « sèxe non simulat »[53]. Mentre que « las associacions de professionals del cinèma l'an aculhit […] amb satisfaccion » segon Emmanuel Pierrat, lo decret es atacat en justícia per l'associacion integrista Promòure, segon la quala « dòna Azoulay vòl oficialament de pornografia pels menors »[54].

L'una de sas primièras accions es egalament de « desnosar la crisi dels intermitents de l'espectacle, en fasent signar un acòrdi satisfasent las diferentas partidas, qu'aviá contribuït a preparar d'Elisèu »[55].

Dins la continuitat de l'engatjament de la directritz de l'Unesco Irina Bokova que denóncia la destruccion del patrimòni coma una tactica de guèrra, Audrey Azoulay representa diplomatiquement França al costat d'Itàlia per tal de defendre una resolucion a l'Organizacion de las Nacions Unidas (ONU) per protegir lo patrimòni cultural dins los conflictes armats[56].

En , François Hollande anóncia en sa preséncia que lo budgèt de son ministèri seriá « prioritari » e « sensiblament aumentat » per almens retrobar son nivèl d'abans las copas de 2013 e 2014[44].

A sa partença en , Audrey Azoulay soslinha que lo budgèt de la carrièra de Valois es « enfin repassat al dessús del 1 % del budgèt de l'Estat, en 2017, après que las finanças publicas qu'avián besonh d'èsser assanidas la foguèron estadas »[57]. Aquel budgèt li permet de sostenir los cirques pichons en dificultats financièras pendent l'estiu 2016 e d'afortir lo fons d'urgéncia per l'espectacle viu creat après los atemptats del 13 de novembre de 2015[55].

D'unes observators relèvan sa discrecion dins los mèdias[45]. Jérôme Clément lòga sos « plan grandas qualitats » mas deplora qu'ela siá « la tresena ministra de la Cultura en mens de quatre ans », çò qu'empacha segon el de « definir e impulsar una politica », aital coma la degradacion financièra del ministèri e sa pèrda d'autonomia de cap a l'Union Europèa, « e mai se la ministra defend amb conviccion e eficacitat la concepcion francesa del drech d'autor »[58].

Christophe Barbier estima en que « assegura la continuitat tecnocratica e ofrisca pas cap de dimension suplementària al quinquennat. Nòtas, tèxtes, discorses, emendaments… Tot es aquí, levat lo vam. Es un sens-fauta e un sens-alen. Demòra la consolacion de las chifras amb aquel ultim budgèt, n'auça, e mai se los deputats socialistas raunhan l'aumentacion prevista de la redevença »[34].

Relevant que los ministres de la Cultura an, « dempuèi mantuna annada », « un pes politic limitat », Joseph Confavreux e Aurore Gorius la considèren coma un exemple, amb Frédéric Mitterrand e Jean-Jacques Aillagon, de la categoria de las « operacionals del sector de la cultura » qu'an pres lo cap del ministèri[59]. Hervé Borges la presenta coma « una persona polida qu'a lo sens de l'Estat e l'intelligéncia de las situacions »[60]. Ocupa sa foncion en essent « apreciada dins los miègs culturals » e « per sa capacitat de trabalh, dispausant de solidas rets politicas »[55].

François Hollande e Audrey Azoulay en .

Fa partida dels darrièrs sostens mai fidèls a François Hollande dins lo governament[61]. Le Monde nòta qu'agiguèt « sovent als costats del president de la Republica » e qu'ela « jòga son ròtle, a la fin de novembre, per rameuter 65 artistas (Catherine Deneuve, Benjamin Biolay, Juliette Binoche…) a l'entorn d'un tèxt titolat « Estòp a Olanda bashing ! »[62].

Sosten Manuel Valls pendent la primària ciutadana de 2017 puèi se pronóncia pas en vista del primièr torn de l'eleccion presidenciala[63]. En vista del segond torn, crida a votar per Emmanuel Macron de cap a Marine Le Pen[64]. Pòrta son sosten a Myriam El Khomri (PS) dins la dètz e ochena circonscripcion de París[65].

Françoise Nyssen succedís a Audrey Azoulay dins lo governament Édouard Philippe, mentre qu'aquesta èra susceptibla de conservar son pòst segon d'unes observators[66],[67]. França Cultura vei dins la passacion de poder « la promessa de la continuitat » entre doas femnas que « se coneisson e se tutejan »[57].

Directritz generala de l'Unesco (dempuèi 2017)[modificar | modificar lo còdi]

Candidatura en 2017[modificar | modificar lo còdi]

A la fin de sa presidéncia, François Hollande prepausa la candidatura d'Audrey Azoulay al pòst de directritz generala de l'Unesco [68],[69]. Segon Georges Malbrunot, « aquela candidatura de darrièra minuta suscita las mai grandas resèrvas de nombroses diplomatas arabs a París », mentre que quatre personalitats eissidas del mond arab cobejan egalament lo pòst demest uèch candidats[69]. La sénatrice Joëlle Garriaud-Maylam (LR), representanta del Senat a la comission nacionala francesa de l'Unesco, denóncia una « insult als païses arabs, qu'an pas jamai obtengut un tal pòst a l'Unesco e de cap als quals d'engatjaments morals èran estats preses per que aquel pòst torne a un dels lors ». Declara egalament que « es en efièch de tradicion que lo país qu'a lo privilègi d'albergar lo sit d'una institucion internacionala, ne sollicite pas per el meteis lo pòst de president o de director general »[70].

Audrey Azoulay respond que « dire que la candidatura de França es un insult es en se preocupant, sustot quand s'es un elegit de la Republica », e soslinha que China, Guatemala e Azerbaitjan presentan eles tanben dels candidats[71]. Estima egalament que la candidatura de França es legitima per sa capacitat a far tornarmai d'UNESCO « un luòc de dialòg » e per sa legitimitat « sus la cultura, l'educacion, las sciéncias »[71]. Explica que sa candidatura es estada decidida « dins los darrièrs moments » de cap a la dobla abséncia de « un candidat unic dels païses arabs » e de « una autra candidatura europèa ». La justifica per la « coeréncia entre la mission a l'UNESCO e lo trabalh qu'ai menat aicí, carrièra de Valois, e d'autra part, mon istòria personala que fa qu'ai d'estacas prigondas dels dos costats de la Mediterranèa »[72].

Audrey Azoulay es, amb lo candidat chinés Qian Tang (en) (ne pòst a l'Unesco dempuèi 1993 e dempuèi 2010 sosdirector cargat de l'educacion dins l'organizacion)[73], la sola representanta dels cinc membres permanents del Conselh de securitat de las Nacions Unidas. Pel Temps, s'agís de « una especificitat importanta vist lo desfís budgetari que representa lo retirament financièr, dempuèi 2011, dels Estats Units (contribuïdors a nautor de 22 %) per protestar contra l'admission de la Palestina, vengut membre a despart d'entièra de l'Unesco »[74].

Mentre qu'Emmanuel Macron li pòrta son sosten a son torn après son eleccion coma president de la Republica[75], Jean-Yves Le Drian, novèl ministre dels Afars estrangièrs, se vei remetre una peticion signada per una cinquantena de grands noms de la cultura araba, apelant a « reconsiderar aquela candidatura »[76]. Pauc abans lo vòte a l'Unesco es difusada una letra adreçada a Audrey Azoulay per Jack Lang, ne data del , dins la quala lo president de l'Institut del mond arab critic vivament la ministra de la Cultura[77].

Per Coneissença de las arts, deu « probable » aquela candidatura a l'encòp « a son trabalh sul patrimòni efectuat pendent sa mandature » e a « sos ligams amb lo Magrèb puèi qu'es la filha d'André Azoulay aconselhar de rei de Marròc e que cap de candidat d'un país arab a pas jamai dirigit aquela institucion granda qu'es l'Unesco »[78].

Sa candidatura beneficiariá de l'estatut excepcional de França dins lo domeni de la cultura, del bilanç internacional de François Hollande e estant que los païses d'Euròpa e d'America serián reticents de votar pels candidats de Qatar e de China dont « lo modèl es pauc democratic »[68],[47].

Pasmens, L'Obs relèva qu'ela « es la cibla d'una campanha contra sa candidatura fòrça mai virulenta qu'aquelas menadas contra los candidats vietnamian o chineses » e que « sa judéité [es] regularament mesa endavant jos cobèrt de denonciar una « maladreça suplementària d'Olanda » »[76]. En mai, lo candidat de Qatar, Hamad ben Abdelaziz al- Kawari, a l'avantatge d'aver començat sa campanha dos ans e mièg abans l'escrutinh e de beneficiar d'un budgèt de campanha excepcional[79].

Eleccion[modificar | modificar lo còdi]

Mentre que sos astres son avalorats coma plan primas quand lança sa candidatura[47], arriba a la segonda plaça al primièr torn de l'escrutinh, davant la candidata egipciana Moushira Khattab e darrièr lo candidat qatarian Hamad ben Abdelaziz al- Kawari. Segon lo quotidian Egypt Today, de parlamentaris egipcians demandan l'obertura d'una enquèsta sul lobbyisme financièr fach per Qatar, sustot al près dels païses africans[80].

Al quatren torn de l'escrutinh, los 58 membres del conselh executiu designan pas qu'un sol dels dos finalistas, lo qatarian Hamad ben Abdelaziz al- Kawari, arribat en cap amb 22 voses. Audrey Azoulay e Moushira Khattab arriban ex æquo en segonda posicion amb 18 voses[81]. Aquestas son despartidas per un vòte novèl que designa Audrey Azoulay coma segond candidat, e lo ministre egipcian dels Afars estrangièrs crida a votar per ela[82].

Es elegida a l'escasença d'un cinquen e darrièr torn de vòte dels 58 membres del Conselh executiu amb una majoritat de 30 voses contra 28 pel candidat qatarian Hamad ben Abdelaziz al- Kawari[83]. Aqueste a patit de la division del mond arab, exacerbada per la crisi del Golfe[79]. Audrey Azoulay ven la segonda femna elegida a aquel pòst, après Irina Bokova a que succedís[84].

La causida finala es somesa a la conferéncia generala dels 195 Estats membres lo [85], que confirma son eleccion al cap de l'institucion[86]. Es oficialament investida lo al sèti de l'organizacion, a París[87].

Vision estrategica[modificar | modificar lo còdi]

Audrey Azoulay pren lo cap d'una institucion fragilizada per de dificultats economicas e diplomaticas. En efièch, los Estats Units, seguits per Israèl, an anonciat, pendent la procedura d'eleccion, lor retirament que vendrà efectiu a la fin de l'annada 2018[88], los Estats Units gardant pasmens un estatut d'observator[89].

A aqueste prepaus, Audrey Azoulay a soslinhat pendent son primièr discors après son eleccion, « Dins un moment de crisi, cal mai que jamai s'implicar, cercar d'afortir [l'Unesco], e non pas la quitar » aital coma la primièra causa a la quala s'estacariá seriá de restaurar la credibilitat de l'organizacion e la fisança dels Estats membres[83].

Son projècte de candidatura prepausa d'orientar las accions de l'Unesco sus « l'educacion coma ferment de desvolopament e d'egalitat entre los sèxes » e mai particularament l'accès a l'educacion per las dròllas e d'inscriure l'institucion coma « un actor de referéncia del desvolopament duradís »[90].

Lo , Audrey Azoulay pronóncia son primièr discors davant lo Conselh executiu de l'Unesco e i detalha sa vision per l'organizacion : sas prioritats màgers son Africa, l'egalitat dels genres e l'educacion ; l'impacte del desvolopament del numeric es « considerable » e modifica « la question del patrimòni, […] de la diversitat culturala, de la difusion de las sciéncias » ; « nos cal potonar aqueles subjèctes de faiçon mai volontària » ; la prevencion de l'extremisme violent es un investiment » que vòl « afortir », particularament en lançant un programa de prevencion de l'extremisme violent « per l'autonomisation dels joves en Jordania, en Libia, a Marròc e en Tunisia » e en publicant un guida a l'atencion de las comunautats educativas per luchar contra l'antisemitisme[91].

Dins aquel meteis discors, crida a çò que l'Unesco assumís un ròtle « de consciéncia morala e d'instància normativa » dins lo domeni de la revolucion numerica, soslinhant que « la Organizacion es la sola encencha que permeta a totes de s'exprimir [sus aquel subjècte] dins l'encastre d'una conversacion que deu èsser mondiala ». Per aquò, prepausa que l'Organizacion trabalhe a « una declaracion enonciant de principis e de las recomandacions en matèria d'etica de l'intelligéncia artificiala »[92].

Primièr mandat[modificar | modificar lo còdi]

Audrey Azoulay en 2019.

Le Monde soslinha qu'es arribada, en 2018, a « desminar dels dossièrs crucials que, dempuèi d'annadas, cristallizavan los conflictes dins l'Unesco » : arriba a far adoptar per consensus, e mai pel representant israelian, sièis meses abans sa partença de l'Unesco, e lo representant palestinian, un tèxt sus la preservacion de las muralhas de la vièlha vila de Jerusalèm ; tròbe egalament un acòrdi entre Japon e Corèa del Sud a prepaus de la tragèdia de las « femnas de reconfòrt » rascladas pels japoneses pendent la Segonda Guèrra Mondiala, e obten una presentacion comuna de Corèa del Nòrd e de Corèa del Sud per l'inscripcion al Patrimòni immaterial de l'umanitat de la lucha tradicionala coreana[93].

Reconstruccion de la vièlha vila de Mossol

En febrièr de 2018[94], lança l'iniciativa Far reviure l'esperit de Mossol en vista de tornar bastir lo centre istoric de la segonda plus granda vila d'Iraq destruch en seguida de son ocupacion per l'Estat Islamic. Per començar aquel projècte, lèva 50,4 milions de dòlars al près d'Emirats Arabs Units[95], 38,5 milions de dòlars al près de l'Union Europèa e 16,6 milions al près d'autres païses e de fonzes[96]. L'iniciativa, se devent acabar a la fin de 2024, aurà permés la reconstruccion del convent Notre-Dame de l'Ora, de la mosquèa al- Nouri e del minaret al- Hadba, de la glèisa siriaca catolica al- Tahira, mas tanben la reabilitacion de 124 ostals istorics. Aqueles obradors de l'Unesco an generat mai de 6000 emplecs locals[97].

Etic de l'intelligéncia artificiala

En febrièr de 2019, l'Unesco publica un Estudi preliminar sus l'Etica de l'intelligéncia artificiala[98], primièra etapa cap a la creacion d'un quadre etic mondial dins aquel domeni tal coma prepausat per Audrey Azoulay a la debuta de son mandat. En obertura d'una conferéncia al sèti de l'Unesco en març de 2019, la Directritz generala soslinha que « la fisança dins aquelas innovacions se ganharà al prètz d'aquel esfòrç collectiu. Transparéncia, leialtat, eliminacion dels biaisses , sustot de genre, responsabilitat, inclusion, debat sus las règlas imbricadas dins los algoritmes : tant de questions que devon èsser tractadas ab initio e non pas après que los usatges e los desvolopaments seràn ja aquí[99]. »

Incendi de Notre-Dame de París

En , en seguida de l'incendi de Notre-Dame de París, prepausa l'ajuda de l'Unesco per « una expertesa a plan cort tèrme sus l'avaloracion de l'estructura, dels materials »[100].

Aumentacion del budgèt de l'Unesco

En , pendent la 40e conferéncia generala de l'ONU cargada de l'educacion, de la cultura e de las sciéncias, los 193 Estats membres ratifican per consensus e a l'unanimitat una aumentacion de las contribucions obligatòrias dels païses membres : Le Monde soslinha que s'agís de « la primièra dempuèi d'annadas », « en plen marasme onusian », e n'atribuïsca lo crèdit a Audrey Azoulay, mentre que l'Unesco « èra, i a encara dos ans, a la broa de la bancarrota, fragilizada pel retirament, vengut efectiu al fin 2018, dels Estats Units e d'Israèl »[93].

Le Monde indica qu'a sauput trobar, otra lo sosten dels europèus e dels africans, dels supòrts dins lo mond arab, sustot Marròc e Jordania, mentre qu'èra estada elegida en profechant de la division dels païses arabs[93].

Accion educativa pendent la pandemia de Covid-19

En març de 2020, mentre qu'87% de la populacion escolara e estudianta mondiala es tocada per las barraduras d'establiments degudas a la pandemia de Covid-19, Audrey Azoulay lança una « Coalicion mondial per l'educacion », apelant a « una accion coordinada e innovanta per desblocar de solucions que sostendràn pas solament los escolans e los ensenhants ara, mas tot lo long del procediment de redreçament »[101]. Mai de 200 actors publics, associatius e privats rejonhon aquela iniciativa. L'Unesco condutz dins aquel encastre mai de 230 projèctes dins 112 païses, al benefícia de 400 milions d'escolans e 12 milions d'ensenhaires[102].

Iniciativa Li-Beirut

Tres setmanas après la dobla-explosion dins lo pòrt de Beirot, lo 4 d'agost de 2020, Audrey Azoulay se torna sus plaça e s'engatja a çò que l'Unesco coordina la reabilitacion de las 280 institucions educativas damatjadas[103]. L'Unesco mobiliza près de 35 milions de dòlars. La reabilitacion es entièrament acabada dètz e uèch meses mai tard[104],[105]. L'Unesco ven tanben en ajuda al sector cultural, sustot en reabilitant lo musèu Sursock e en restaurant 12 bastiments istorics e 17 tablèus damatjats per las explosions[106].

Reeleccion[modificar | modificar lo còdi]

Lo , es reelegida a una plan larja majoritat[107] per un segond mandat al cap de l'Unesco pendent la 41na session de la Conferéncia generala de l'Organizacion amassada a París[108].

Segon França 24, « aquela reeleccion sembla sustot consacrar l'estrategia de despolitizacion de l'institucion qu'a volguda tre son eleccion ». Per Le Monde, « jos sa borda, las questions ultrasensibles del Pròche Orient, coma lo patrimòni de Jerusalèm, an atal fach l'objècte de negociacions en amont per evitar los escuèlhs, quiti a los ajornar. Al ponch que los Estats Units e Israèl, partits en acusant l'Unesco de galís anti-israelian, considerarián lor retorn ». D'autra part, « l'agéncia onusiana a multiplicat los projèctes federators, coma la reconstruccion de Mossol (recentament visitada pel papa en Iraq), doblant quasi son budgèt de foncionament gràcias a las contribucions volontàrias (n'auça de 15% en 2020) », explica Le Figaro[109].

Un diplomata etiopian citat per l'AFP resumís : « Quand es arribada, l'Unesco èra mal en ponch. Se pòt dire de faiçon objectiva que l'organizacion es en ben melhor estat »[110].

Segond mandat[modificar | modificar lo còdi]

En , la premsa evòca son nom per succedir a Jean Castex al pòst de Primièr ministre[111],[112],[113].

Distincions[modificar | modificar lo còdi]

Decoracions[modificar | modificar lo còdi]

Títols[modificar | modificar lo còdi]

En 2000 a sa sortida de l'ENA, Audrey Azoulay es « nommada e titularizada dins lo còs dels administrators civils, en qualitat d'administrator civil de 2e classa »[116], puèi en 2003 « destacada al títol de la mobilitat estatutària dins lo còs dels magistrats de las cambras regionalas dels comptes en qualitat de conselhièra, afectada a la cambra regionala dels comptes d'Illa de França »[117] e « nommada conselhièra del còs dels magistrats de las cambras regionalas dels comptes »[118]. En 2004, es raiada del còs[119]. En 2011, lo Journal oficial li balha pasmens lo títol de « administrator civil fòra classa »[120].

Publicacions[modificar | modificar lo còdi]

  • Audrey Azoulay, « Audrey Azoulay », dins Collectiu, Qué l'esquèrra ?, Fayard, (legir en linha)

Veire tanben[modificar | modificar lo còdi]

Suls autres projèctes Wikimedia :

Articles connèxes[modificar | modificar lo còdi]

Ligams extèrns[modificar | modificar lo còdi]

Nòtas e referéncias[modificar | modificar lo còdi]

Nòtas[modificar | modificar lo còdi]

  1. ↑ Son egalament eissits de la promocion Averroès (1998-2000) de l'Escòla nacionala d'administracion : Julien Bargeton, Nicolas Kazadi, Alexis Kohler, Claire Landés, Nicolas de Maistre, Agnès Pannier-Runacher, Fleur Pellerin, Frédéric Sanchez.

Referéncias[modificar | modificar lo còdi]

  1. ↑ [PDF] CV of Audrey Azoulay, Candidata for the pòst of Director-General sul sit de l'Unesco, non datat, [legir en linha (pagina consultada lo 12 de mai de 2022)]
  2. ↑ Mohamed Elmedlaoui, Los judéo-berbérophones tornats visitar al lum del lexic e de la filologia berbèras, p. 159-164
  3. ↑ [PDF] Curriculum Vitae del Sénher André Azoulay publicat per l'Associacion Euromed, [legir en linha].
  4. ↑ a b e c Magalona Bonnaud, Teiric Daga e Carine Didier, « Audrey Azoulay : « Cal retrobar un ligam collectiu » », sul sit del quotidian Le Parisien, (consultat lo ).
  5. ↑ a b c d e f g h e i Ariane Chemin, Clarisse Fabre e Youssef Aja Akdim, « Audrey Azoulay, la ministra del president », sul sit del quotidian Le Monde, (consultat l'11 ).
  6. ↑ Claire Digiacomi, « Audrey Azoulay, ministra de la Cultura e "amiga dels artistas" », sul sit web d'actualitats Lo HuffPost, (consultat l'11 ).
  7. ↑ Charlotte Pudlowski, « Audrey Azoulay, la ministra qu'aviá pas de pagina Wikipédia », sul sit de la revista Slate, (consultat lo ).
  8. ↑ a b c e d Claire Bommelaer, « Audrey Azoulay, novèl pelegrin d'Olanda a la Cultura », sul sit del quotidian Le Figaro, (consultat l'11 ).
  9. ↑ a b c d e e Cécile Amar, « Audrey Azoulay : “A l'ENA, ai descobèrt l'antisemitisme vièlha França” », sul sit del setmanièr Lo Journal del dimenge, (consultat l'11 ).
  10. ↑ Benoit Deshayes, « François-Xavier Labarraque : lo marit d'Audrey Azoulay, consultant e professora en politicas culturalas », sul sit comercial L'Internauta, (consultat l'11 ).
  11. ↑ (en) Publitec Publicacions, Who's Who in the Arab World 2007-2008, Walter de Gruyter (legir en linha), p. 136.
  12. ↑ Annick Penchena-Giuly, « Sabrina Azoulay, directritz generala de París Primièra : « En çò nòstre, se passa pas los plats ». Precision », sul sit del quotidian Libération, (consultat l'11 ).
  13. ↑ a b e c Richard Gianorio, « Audrey Azoulay : "Una femna se deuriá pas jamai sentir colpabla perque trabalha" », sul sit de la revista Dòna Figaro, (consultat l'11 ).
  14. ↑ [PDF] Sacha Naim, Eden Zuili, escolanas de segonda 3, « Èran a Janson : entretens amb Audrey Azoulay e Arnaud Lagardère », in Janson Setmanièr, no 4, 2018, p. 26-27, [legir en linha], consulta l'11 .
  15. ↑ a b e c Claire Bommelaer, « Audrey Azoulay a la Cultura : una ascension fulguranta », sul sit del quotidian Le Figaro, (consultat l'11 ).
  16. ↑ Sophie Rahal, « Audrey Azoulay, novèla ministra de la Cultura, fins ara, una femna de l'ombra », sul sit de la revista Télérama, (consultat l'11 ).
  17. ↑ « Annuari », sul sit dels ancians escolans de l'Institut d'estudis politics de París (consultat l'11 ).
  18. ↑ Arrestat del 17 d'abril de 2000 portant afectacion a las carrièras dels escolans de la promocion 1998-2000 « Averroès » de l'Escòla nacionala d'administracion avent acabat lor escolaritat al mes de març de 2000.
  19. ↑ Arrestat del 4 de mai de 2000 portant afectacion (administrators civils).
  20. ↑ a b c d e e « Audrey Azoulay es nommada directritz-adjoncha de l'audiovisual al Centre nacional de la cinematografia », sul sit del =Centre nacional del cinèma e de l'imatge animat, (consultat l'11 ).
  21. ↑ « Quand la ministra novèla de la Cultura èra actritz », sul sit de la revista Lo Ponch, (consultat l'11 ).
  22. ↑ « Audrey Azoulay » (presentacion), sus l'Internet Movie Database
  23. ↑ Clarisse Fabre, « Audrey Azoulay, la suspresa de François Hollande Rue de Valois », sul sit del quotidian Le Monde, (consultat l'11 ).
  24. ↑ a e b Bertrand Guyard, « Audrey Azoulay, « Talleyrand en cotilhons » de l'Elisèu », sul sit del quotidian Le Figaro, (consultat l'11 ).
  25. ↑ a b c d e e f Bruno Diva, « Audrey Azoulay, l'autra femna del president », sul sit del quotidian Sud Oèst, (consultat l'11 ).
  26. ↑ a b e c Jérôme Dupuis, « Audrey Azoulay, "una dròlla plan" a l'Elisèu », sul sit de la revista L'Express, (consultat l'11 ).
  27. ↑ « Perqué caliá una aliança internacionala per la proteccion del patrimòni en dangièr », sus www.telerama.fr, (consultat lo )
  28. ↑ Serge Raffy, « Elisèu : aqueles trentenaris a qu'Olanda a fisat las claus del país », sul sit de la revista L'Obs, (consultat l'11 ).
  29. ↑ Michel Lo Grethanc, « Retrach detalhat d'Audrey Azoulay, nòstra ministra novèla de la Cultura », sul sit profession-spectacle.com de la sarl Pressac, (consultat l'11 ).
  30. ↑ a e b Maurice Szafran, « Audrey Azoulay de cap a la bruta cultura de las... rumors », sul sit de la revista Challenges, (consultat l'11 ).
  31. ↑ Mariana Grépinet, « Audrey Azoulay, lo còp de teatre del president », sul sit de la revista Paris Match, (consultat l'11 ).
  32. ↑ Nicolas Polit, Los Beurgeois de la Republica, Lo Seuil, coll. « Documents », , 272 p. (legir en linha).
  33. ↑ Julien Absalon, « Cambiament ministerial : la jornalista Laure Adler a refusat lo ministèri de la Cultura perque cresiá a una burla », sul sit de l'estacion RTL, (consultat l'11 ).
  34. ↑ a e b Christophe Barbier, Los Darrièrs jorns de l'Esquèrra, París, Flammarion, , 304 p. (ISBN 978-2-08-140445-8, legir en linha).
  35. ↑ a e b « Julie Gayet a ajudat Audrey Azoulay a venir ministra de la Cultura ? », sul sit comercial L'Internauta, (consultat l'11 ).
  36. ↑ Olivier Ubertalli, « Partença de Fleur Pellerin : "Manuel Valls t'a defenduda, ès estada desbrancada" », sul sit de la revista Lo Ponch, (consultat l'11 ).
  37. ↑ Jules Pecnard, « Après sa destitucion, Fleur Pellerin fa la fèsta amb Manuel Valls », sul sit del quotidian Le Figaro, (consultat l'11 ).
  38. ↑ Anaëlle Grondin, « Qu'es Audrey Azoulay, la ministra novèla de la Cultura e de la Comunicacion ? », sul sit del quotidian Los Ressons, (consultat l'11 ).
  39. ↑ Hermance Murgue e Marcelo Wesfreid, « Tres causas a saber sus Audrey Azoulay, la ministra novèla de la Cultura », sul sit del quotidian L'Express, (consultat l'11 ).
  40. ↑ Pauline Delassus, Madomaisèla, Grasset, , 162 p. (legir en linha)
  41. ↑ Elisabeth Chavelet, « l'amor e lo poder », sul sit de la revista Paris Match, (consultat l'11 ).
  42. ↑ F. D., « Julie Gayet : perqué lo president compta sus ela per 2017 », sul sit comercial L'Internauta, (consultat l'11 ).
  43. ↑ Bastien Bonnefous e Charlotte Chaffanjon, L'escomesa, EDI8, , 164 p. (legir en linha)
  44. ↑ a e b Mariana Grépinet, « Audrey Azoulay. L'atot cultura de François Hollande », sul sit de la revista Paris Match, (consultat l'11 ).
  45. ↑ a b c e d Françoise Degois, Cal imaginar Sisif urós : los cent darrièrs jorns de François Hollande, Edicions de l'Observatòri, , 287 p. (legir en linha).
  46. ↑ « Argièr en colèra après la promocion d'Audrey Azoulay », sul sit web d'investigacion e d'opinion Mondafrique, (consultat l'11 ).
  47. ↑ a b e c Romain Houeix, Laure Manent e Kevin Baptista, « Audrey Azoulay, una femna de cultura e de cinèma al cap de l'Unesco ? », sul sit de la cadena França 24, (consultat l'11 ).
  48. ↑ Julien Gester, « Audrey Azoulay, l'inesperada a la Cultura », sul sit del quotidian Libération, (consultat l'11 ).
  49. ↑ Clara Moulène, « Exit Fleur Pellerin, bonjorn Audrey Azoulay: la “lei creacion” en dangièr? », sul sit de la revista Las Inrockuptibles, (consultat l'11 ).
  50. ↑ Azoulay 2017
  51. ↑ Simon Barbarit, « los primièrs passes d'Audrey Azoulay al Senat : « S'a l'impression qu'a fach aquò tota sa vida », sul sit de la cadena Public Senat, (consultat l'11 ).
  52. ↑ Robin Medard Inghilterra, « De jurisprudéncia a la reforma règlementaire : Lo visa d'espleitacion cinematografica a l'espròva d'un « efièch cisèl », La Revista dels dreches de l'òme,‎ (legir en linha, consultat l'11 ).
  53. ↑ Robin Cannone e AFP, « las scènas de sèxe non simuladas mai forçadament defendudas als menors », sul sit del quotidian Le Figaro, (consultat l'11 ).
  54. ↑ Emmanuel Pierrat, « las censuras novèlas e la reforma del classament dels films (2/2) », sul mèdia Libres Setmanièr del Cercle de la librariá, (consultat l'11 ).
  55. ↑ a b e c Nathalie Lacube, « Audrey Azoulay al cap de l'Unesco : lo trabalh e las rets », sul sit del quotidian La Crotz, (consultat lo ).
  56. ↑ Marie Borrèl, « ONU: una resolucion per protegir lo patrimòni cultural dins los conflictes armats », sul sit de l'estacion Ràdio França internacionala, (consultat l'11 ).
  57. ↑ a e b Cécile de Kervasdoué e Éric Chaverou, « Cultura : dos discorses per una passacion », sul sit de l'estacion França Cultura, (consultat lo ).
  58. ↑ Jérôme Clément, L'urgéncia culturala, Grasset, , 256 p. (legir en linha)
  59. ↑ Joseph Confavreux e Aurore Gorius, « lo poder de nommar coma sola politica », Revista del cridaire, no 4,‎ , p. 94.
  60. ↑ Hervé Borges e François Roche, Ai tròp pauc de temps a viure per pèrdre aquel pauc : abecedari intim, Lo Passaire, , 183 p. (legir en linha).
  61. ↑ Margaux Baralon, « Que son los darrièrs dels olandeses ? », sul sit de l'estacion Euròpa 1, (consultat lo ).
  62. ↑ Michel Guerrin, « A la Cultura, Audrey Azoulay sus totes los fronts », sul sit del quotidian Le Monde, (consultat l'11 ).
  63. ↑ Emeline Gaube, « Hamon o Macron: los ministres qu'an pas desvelat lor causida », sul sit de la cadena BFM TV, (consultat lo ).
  64. ↑ « Presidenciala : an cridat a votar Macron », sul sit de la revista Paris Match, (consultat l'11 ).
  65. ↑ « Legislativas: aquel incredible embolh entre macronistas dins lo nòrd de París », sul sit de la revista Challenges, (consultat l'11 ).
  66. ↑ Adeline François, « Macron a l'Elisèu, la debuta d'una èra novèla », sul sit de l'estacion RTL, (consultat l'11 ).
  67. ↑ « Que son los possibles futurs ministres del governament d'Édouard Philippe ? » [[video]], sul sit del quotidian 20 minutes, (consultat l'11 ).
  68. ↑ a e b Michel Guerrin, « Azoulay a sos astres a l'Unesco », sul sit del quotidian Le Monde, (consultat l'11 ).
  69. ↑ a e b Georges Malbrunot, « l'Elisèu possa Audrey Azoulay a èsser candidata a la direccion de l'Unesco », sul sit del quotidian Le Figaro, (consultat l'11 )
  70. ↑ despacha AFP, « la candidatura d'Azoulay a l'Unesco, una « insult » als païses arabs, segon una sénatrice LR », sul sit del quotidian Libération, (consultat l'11 ).
  71. ↑ a e b Culturebox (amb AFP), « Unesco : Audrey Azoulay defend sa candidatura », sul sit de France Télévisions, (consultat l'11 ).
  72. ↑ Laurent Carpentier, « Audrey Azoulay : « França a una legitimitat culturala » », sul sit del quotidian Le Monde, (consultat l'11 ).
  73. ↑ Jules Cretenc, « Direccion generala de l'Unesco : un favorit nommat Qian Tang », sul sit del setmanièr Jeune Africa, (consultat l'11 ).
  74. ↑ Richard Werly, « A l'Unesco, França afrontat las candidaturas arabas », sul sit del quotidian soís Lo Temps, (consultat lo ).
  75. ↑ AFP e Jean Talabot, « Al G7, Audrey Azoulay defend sa candidatura a l'Unesco », sul sit del quotidian Le Figaro, (consultat l'11 ).
  76. ↑ a e b Céline Lussato, « Olanda tempta de parachuter Azoulay al cap de l'Unesco, los païses arabs furioses », sul sit de la revista L'Obs, (consultat l'11 ).
  77. ↑ Pascal Airault e Nathalie Segaunes, « A l'Unesco, l'ombra de Jack Lang plana sus la candidatura d'Audrey Azoulay », sul sit del quotidian L'Opinion, (consultat l'11 ).
  78. ↑ Guy Boyer, « la ministra de la Cultura Audrey Azoulay postula per l'Unesco », sul sit de la revista Coneissença de las arts, (consultat l'11 ).
  79. ↑ a e b René Backmann, « Coma Audrey Azoulay es estada elegida directritz de l'Unesco », sul sit web Mediapart, (consultat lo ).
  80. ↑ Falila Gbadamassi, « Vòte a l'Unesco: Egipte acusa Qatar de corrompre los païses africans », sul sit de France info, (consultat l'11 )
  81. ↑ « Totjorn pas de director general a l'Unesco, novèl vòte aquel divendres », sul sit del quotidian Oèst-França, (consultat l'11 ).
  82. ↑ despacha AFP, « Unesco : Egipte crida a votar per França de cap a Qatar », sul sit de la revista The Times of Israèl, (consultat l'11 ).
  83. ↑ a e b « la francesa Audrey Azoulay es la novèla directritz generala de l'Unesco », sul sit del quotidian Le Monde, (consultat l'11 ).
  84. ↑ Le Monde.fr amb AFP, « Azoulay lausa lo dialòg amb los païses prèstes a quitar l'Unesco », sul sit del quotidian Le Monde, (consultat l'11 ).
  85. ↑ « Direccion de l'Unesco : Audrey Azoulay de cap a Hamad bin Abdoulaziz Al- Kawari », sul sit de France info, (consultat l'11 ).
  86. ↑ Le Monde amb AFP, « Azoulay lausa lo dialòg amb los païses prèstes a quitar l'Unesco », (consultat l'11 ).
  87. ↑ Romain Houeix, « Audrey Azoulay confirmada al cap de l'Unesco - França 24 », sul sit de la cadena França 24, (consultat l'11 ).
  88. ↑ Piotr Smolar e Gilles Paris, « Unesco : las rasons del retirament dels Estats Units e d'Israèl », sul sit del quotidian Le Monde, (consultat l'11 ).
  89. ↑ Le Monde amb AFP, « los Estats Units quitan l'Unesco, acusant l'organizacion d'èsser « anti-israeliana » », sul sit del quotidian Le Monde, (consultat l'11 ).
  90. ↑ « Vision estrategica » [PDF], sul sit de l'Unesco, (consultat lo ).
  91. ↑ despacha AFP, « Audrey Azoulay presenta al conselh executiu sa vision per l'Unesco », sul sit de la revista The Times of Israèl, (consultat l'11 ).
  92. ↑ « Discors de la Directritz generala de l'UNESCO, Audrey Azoulay, a l'escasença de l'obertura de la 204na session del Conselh executiu, 9 d'abril de 2018 » [PDF], sus UNESDOC, bibliotèca digitala de l'UNESCO
  93. ↑ a b e c Marc Semo, « En plen marasme, Audrey Azoulay relança l'Unesco », sul sit del quotidian Le Monde, (consultat l'11 ).
  94. ↑ Bernadette Arnaud, « "Far reviure l'esperit de Mossol" », sus Sciéncias e Avenidor, (consultat l'11 )
  95. ↑ « 50 milions de dòlars per la reconstruccion del patrimòni de Mossol », sus Coneissença de las Arts, (consultat l'11 )
  96. ↑ « A Mossol, las campanas recomençan a sonar », sus Le Figaro, (consultat l'11 )
  97. ↑ UNESCO, « Revisca the spirit of Mosul », sus Le Figaro, (consultat lo )
  98. ↑ Comission mondiala d'etica de las coneissenças scientificas e de las tecnologias de l'UNESCO, Estudi preliminar sus l'Etica de l'intelligéncia artificiala, escomesas, UNESCO, (legir en linha)
  99. ↑ « l'Unesco vòl prepausar de principis etics per l'intelligéncia artificiala », (consultat lo )
  100. ↑ « Notre-Dame : l'Unesco prepausa son ajuda per "una expertesa a plan cort tèrme sus l'avaloracion de l'estructura, dels materials" », sul sit de France info, (consultat l'11 ).
  101. ↑ « Covid-19 : l'UNESCO lança una coalicion per assegurar la #ContinuitéScolaire | ONU Info », sus news.un.org, (consultat lo )
  102. ↑ Division dels servicis de contraròtle intèrn, UNESCO, « Avaloracion de la rebecada de l'UNESCO a la pandemia de COVID-19 », sus unesdoc.unesco.org (consultat lo )
  103. ↑ « Audrey Azoulay vòla al secors de Liban », sus parismatch.com, (consultat lo )
  104. ↑ UNESCO, « Projècte LiBeirut de l'UNESCO ("PourBeyrouth" en francés) »
  105. ↑ An totes estats destruches pel bombardament del pòrt… L'UNESCO acaba la restauracion de 280 establiments d'ensenhament, sul sit de Sawt Beirot Internacional, 29 de març de 2022
  106. ↑ « Reviudar la cultura de Beirot », sus sit oficial de l'UNESCO
  107. ↑ « la francesa Audrey Azoulay reelegida a una plan larja majoritat al cap de l'Unesco », (consultat lo )
  108. ↑ despacha AFP, « la francesa Audrey Azoulay reelegida al cap de l'Unesco, educacion e environament erigits en prioritats », sul sit de la cadena França 24, (consultat lo )
  109. ↑ « Audrey Azoulay ne pista per un segond mandat a l'Unesco », (consultat lo )
  110. ↑ Amb AFP, « Unesco. « Ample sosten » a una reeleccion d'Audrey Azoulay en 2021 », (consultat lo )
  111. ↑ Jacques Seriás, « Cambiament imminent : un nom novèl circula per Matignon », sul sit de l'estacion Euròpa 1, (consultat l'11 ).
  112. ↑ Nicolas Monnet, « Nominacion del futur Primièr ministre : qu'es Audrey Azoulay, pressentida per succedir a Jean Castex a Matignon ? », sul sit del quotidian L'Indépendant, (consultat l'11 ).
  113. ↑ Nicolas Monnet, « Nouveau governament : Audrey Azoulay pressentida al pòst de Primièr ministre ? », sul sit del quotidian Sud Oèst, (consultat l'11 ).
  114. ↑ « Article 2 del decret no 57-549 del 2 de mai de 1957 portant institucion de l'òrdre de las Arts e de letras », sul sité Légifrance, (consultat l'11 ).
  115. ↑ https://www.prc.cm/fr/actualites/audiences/5677-president-paul-biya-unesco-s-audrey-azoulay-discuss-education-and-community-radios-2
  116. ↑ Arrestat del 17 d'abril de 2000 portant afectacion a las carrièras dels escolans de la promocion 1998-2000 « Averroès » de l'Escòla nacionala d'administracion avent acabat lor escolaritat al mes de març de 2000.
  117. ↑ Arrestat del 1èr de setembre de 2003 portant afectacion (cambras regionalas dels comptes).
  118. ↑ Decret del 25 de setembre de 2003 portant integracion (cambras regionalas dels comptes).
  119. ↑ Arrestat del 20 d'agost de 2004 portant radiacion (administrators civils).
  120. ↑ Decret del 22 de març de 2011 portant nominacion al conselh d'administracion de l'Institut nacional de l'audiovisual - dòna Azoulay (Audrey)).
v · m
Ministras
Secretàrias d'Estat
Aquel document proven de « https://fr.wikipedia.org/w/index.php?title=audrey_azoulay&oldid=215281205 ».