Escòla practica dels nauts estudis
| Fondacion |
Decret del |
|---|
| Tip | |
|---|---|
| Forma juridica |
Establiment public nacional a caractèr scientific cultural e professional (d) |
| President |
Michel Hochmann (2023) |
| Degans | |
| Membre de |
París Sciéncias e Letras (PSL) |
| Sit web |
| Estudiants |
2 000 (2018) |
|---|---|
| Ensenhaires-cercaires |
270 (2018) |
| Cercaires |
| País | |
|---|---|
| Campus |
Multi-sit |
| Vila |
L'Escòla practica dels nauts estudis (EPHE) es un grand establiment francés d'ensenhament superior especializat dins las Sciéncias de la vida e de la tèrra (SVT), las Sciéncias istoricas, filologicas (SHP) e las Sciéncias religiosas (SR). Son estatut de grand establiment (de tip EPSCP) li permet de procedir a un recrutament selectiu de sos estudiants.
La mission estatutària de l'EPHE es, dins los camps scientifics que cobrís, « lo desvolopament de la recèrca e la formacion per la practica de la recèrca »[1]. Es un « establiment-compausanta » de l'universitat París sciéncias e letras (PSL)[2]. Es egalament membre fondator de l'establiment public (EPCA) del Campus Condorcet.
Fondada en 1868, l'EPHE es uèi compausada de tres seccions (Sciéncias de la vida e de la tèrra, Sciéncias istoricas e filologicas e Sciéncias religiosas) e de quatre instituts (Institut europèu en sciéncias de las religions (IESR), Institut dels escuèlhs corallins del Pacific (IRCP), Institut transdisciplinari d'estudi de l'envielhiment (ITEV) e Institut de las lengas raras (ILARA)).
L'anciana VIe seccion (Sciéncias economicas e socialas), dirigida per Fernand Braudel, es venguda en 1975 un establiment independent, l'Escòla dels nauts estudis en sciéncias socialas (EHESS).
Implantada a la Sorbona dempuèi sa fondacion, l'EPHE, que relèva del ministèri cargat de l'Ensenhament superior, de la Recèrca e de l'Innovacion, es tanben un establiment « fòra-madurs », dont las activitats son albergadas dins diferentas universitats e centres de recèrca, principalament a París, mas tanben sus tot lo territòri metropolitan (Montpelhièr, Perpinhan, Bordèu, Lion, Dijon, Dinard e Can) e en Polinesia Francesa (Moorea).
Istòria de l'EPHE[modificar | modificar lo còdi]
Motius de la creacion[modificar | modificar lo còdi]
En 1864, Ernest Renan publica un article dins la Revista dels dos Monds[3] ont opausa las universitats alemandas que suscitan « lo movement intellectual mai ric, lo mai flexible, lo mai variat » a l'ensenhament superior francés que, a l'imatge de l'ensenhament del filosòf Victor Cousin, « es mens lo de la sciéncia modèrna que lo dels rhéteurs del IVe o del Ve sègle » : Renan deplora aital coma lo nivèl de l'ensenhament filosofic e scientific francés siá tornat mediòcre per l'accent portat sus la retorica al detriment de la recèrca scientifica e de l'erudicion[4].
Victor Duruy (1811-1894), ministre de l'Instruccion publica de Napoleon III dempuèi junh de 1863[4], es sensible als arguments de Renan aital coma a las idèas pedagogicas de Hippolyte Taine[5]. Preocupat en mai de la posicion de las universitats francesas respècte a lors omològas alemandas[5], comanda a son administracion una enquèsta comparada suls establiments superiors en França, en Anglatèrra, en Belgica, als Païses Basses e evidentament en Alemanha. Aquela Estatistica de l'ensenhament superior, publicada en 1868, lista una importanta seria de caréncias e de disfoncionaments divèrses, demest los quals l'insufisença de totes los mejans de trabalh, lo tròp pichon nombre de cadièras, la roïna dels bastiments, l'isolament del còs ensenhant, la mediocritat de las bibliotècas e l'impécuniosité dels cercaires[4]. En mai, los professors mai famoses de la Sorbona, de l'Escòla normala superiora o del Collègi de França se devon acontentar de far un cors magistral fasent una sintèsi de las coneissenças aquesidas sul tèma de la cadièra qu'ocupan.
La creacion de l'EPHE deu fòrça a d'universitaris coma Renan, Boutmy, Lavisse, Berthelot e Pasteur que combatián alara per una reforma de l'ensenhament superior[6].
Estatuts d'origina[modificar | modificar lo còdi]
« Victor Duruy decidís de renovelar l'ensenhament universitari francés, non pas de l'interior », perque sap que va encontrar una oposicion invencibla, « mas puslèu en ajustant una creacion periferica a la vièlha Universitat », coma aquò èra estat fach dempuèi de sègles amb per exemple la creacion del Collègi de França. Per sa creacion, Victor Duruy amagava pas son ambicion, auriá alara anonciat : « l'Escòla Practica dels Nauts Estudis es un gèrme qu'ai depausat dins las parets fendascladas de la Vièlha Sorbona ; en se desvolopant los farà tombar ». De fach, s'agís de promòure d'ensenhaments e de las faiçons d'ensenhar que l'Universitat ignòra, en s'inspirant dels seminaris a l'alemanda. L'EPHE deu èsser una institucion d'erudicion e de recèrca, cargada d'iniciar per l'exemple dels estudiants a de practicas (d'ont son nom).
L'Escòla practica apièja sul rapòrt « practic » a la recèrca. Tre son origina, se consacra a la produccion e a la transmission de coneissenças, en prepausant a sos estudiants los seminaris de personalitats eissidas del mond academic (doctors e agregats) e dels scientifics que trabalhan en laboratòri (dins las sciéncias tecnicas e experimentalas o dins las sciéncias umanas e socialas). Los directors d'estudis son en efièch, siá dels universitaris, siá dels professionals de la recèrca dins d'instituts privats e publics. Aquel tip de recrutament (universitaris / professionals reconeguts dins lo camp estudiat) que fa uèi l'originalitat de las escòlas de comèrci e de las escòlas d'engenhaires es plan ancian per l'EPHE[7].
L'Escòla practica dels nauts estudis es creada per un decret datat del dont l'article 1er dispausa : « Es fondat a París, al près dels establiments scientifics que relèvan del Ministèri de l'Instruccion publica, una Escòla practica dels nauts estudis avent per tòca de plaçar, al costat de l'ensenhament teoric, los exercicis qu'o pòdon fortificar e l'espandir ».
L'iniciativa es concebuda coma una entitat administrativa cargada de dispensar los fonzes favorizant la recèrca pura e la formacion[5]. En 1888, l'EPHE dispausa per exemple de 329 600 francs provenent del ministèri per la formacion e la recèrca avançada, a los quals s'ajusta una subvencion de 36 000 francs de la Vila de París per las borsas d'estudis[8].
S'agís d'una part de permetre a de saberuts qu'an pas un cursus academic classic amb una tèsi d'Estat[Nòta 1] de balhar d'ensenhaments superiors de naut nivèl, e d'autra part de desvolopar la dimension practica o aplicabla dels sabers universitaris, aital coma de brancas novèlas d'aqueles sabers.
Per permetre de recrutar de professors novèls formant un còs distint del dels professors d'universitat, lo títol de doctor d'Estat es pas exigit se se recruta de professionals del camp scientific estudiat (dins la practica fòrça son los ensenhaires qu'an de doctorats e trabalhan coma professionals dins d'instituts de recèrca aplicada) ; los ensenhaires an pas totes lo títol de « professor » mas de « director d'Estudi »[5].
Coma al Collègi de França, l'entitolat de las cadièras vària amb l'evolucion de la recèrca. Aiçò permet a l'EPHE de demorar a la poncha de la recèrca practica a cada recrutament novèl a partir del tèma prepausat pel candidat elegit. Los corses que càmbian regularament segon l'avançada meteissa de las òbras dels directors d'estudi son anonciadas als estudiants per una aficha granda[7].
Debutas[modificar | modificar lo còdi]
L'EPHE comptava inicialament (1868) quatre seccions :
- Matematics (Ier seccion), jos la direccion de Joseph Bertrand, Michel Chasles (president de seccion), Charles-Eugène Delaunay, Joseph-Alfred Serret, e Victor Puiseux[9] ;
- Fisica e quimia (IIe seccion), jos la direccion d'Antoine-Jérôme Balard, Charles Adolphe Wurtz e Jules Jamin ;
- Sciéncias naturalas e fisiologia (IIIe seccion), jos la direccion de Henri Milne Edwards, Joseph Decaisne e Claude Bernard, Marcellin Berthelot (l'un dels precursors de l'apròchi sistemic en bioquimia) ;
- Una quatrena seccion s'es ajustada, amassa las Sciéncias istoricas e filologicas e las Sciéncias Religiosas (IVe seccion).
Es dempuèi aquela epòca que la disciplina istòria a en França per particularitat d'èsser considerada coma una sciéncia practica, e actualament recaptada demest las sciéncias socialas[7].
Una cinquena seccion, sens numèro, es lèu aponduda (1869)[Nòta 2], per las :
- Sciéncias economicas e administrativas, la que deu tractar de reflexion suls afars publics e suls instruments de lors gestions. Aurà pas d'avenidor a causa de la guèrra, de la casuda del Segond Empèri, e es l'Escòla liura de las sciéncias politicas, creada en 1873, que ne reprendrà lo programa[7].
Coma es desprovesida de locals especifics, un programa d'agrandiment de la Sorbona, del Museum e de la Facultat de medecina de París es lançat per tal de balhar d'espaci als laboratòris novèls.
A l'obertura, 400 personas postulan pels corses liures e 264 son admeses (37 en Ire seccion, 75 en IIe, 94 en IIIe e 68 en IVe).
L'escòla prepausa a sas debutas 42 corses puèi, tre 1872, 60, dont 15 en província. En 1872, es comptat 20 laboratòris de recèrca a París e 8 en província, 36 « laboratòris d'ensenhament »[Nòta 3] a París e 5 en província.
Evolucion[modificar | modificar lo còdi]
En 1886, l'EPHE es dotada d'una seccion novèla : Sciéncias religiosas (Ve seccion). En 1947, la seccion « Sciéncias economicas e administrativas » es recreada amb coma entitolat « Sciéncias economicas e socialas (VIe seccion) »[Nòta 4], jos la direccion de l'istorian Fernand Braudel. Aquela seccion pren puèi d'autonomia e acaba en 1975 per venir un grand establiment independent, l'Escòla dels nauts estudis en sciéncias socialas.
En 1986, los Ire e IIe seccions son suprimidas e restacadas siá a las universitats, siá al CNRS[Nòta 5].
Situacion actuala[modificar | modificar lo còdi]
Seccions e instituts[modificar | modificar lo còdi]
L'EPHE compren donc actualament tres seccions, quatre instituts e un ecomusèu :
- Sciéncias de la vida e de la tèrra ;
- Sciéncias istoricas e filologicas ;
- Sciéncias religiosas ;
- l'Institut d'estudi de las religions e de la laïcitat (èx-Institut europèu en sciéncias de las religions) ;
- l'Institut dels escuèlhs corallins del Pacific ;
- l'Institut transdisciplinari d'estudi de l'envielhiment (d) (ITEV)[10] ;
- l'Institut de las lengas raras (d) (ILARA)[11] ;
- L'ecomusèu Te Fare Natura sus l'illa de Moorea en Polinesia Francesa.
Locals[modificar | modificar lo còdi]
Locals parisencs[modificar | modificar lo còdi]
Dempuèi , lo sèti de l'EPHE, anteriorament situat al 46, carrièra de Lilla, es installat als Patis Sant Jacme (4-14, carrièra Ferrus dins lo 14e arrondiment de París)[12].
La seccion Sciéncias de la vida e de la tèrra es despartida dins l'ensemble de las universitats aculhent los laboratòris e evidentament dels CHU.
Fins en 2010, las sciéncias umanas èran unicament ensenhadas a la Sorbona. En 2011, per completar aqueles locals venguts tròp exigús en seguida d'una reestructuracion, de salas suplementàrias son estadas obèrtas per las sciéncias umanas dins lo bastiment França (190-198, avenguda de França). Dempuèi , aquelas salas suplementàrias son estadas desplaçadas a l'Ostal de las Sciéncias de l'Òme, al 54 baloard Raspail, dins lo 6e arrondiment de París. D'ensenhaments an luòc tanben a l'Ostal d'Asia e a l'Institut nacional d'istòria de l'art.
Dempuèi 2019, l'EPHE ocupa una partida dels locals de la Ciutat de las umanitats e de las sciéncias socialas (Campus Condorcet). I bastís son futur sèti que deuriá èsser operacional en 2028[13].
Locals polinesians[modificar | modificar lo còdi]
En 2009, lo laboratòri ja installat a Moorea (Polinesia Francesa) ven la basa de l'Institut dels escuèlhs corallins del Pacific (IRCP)[14].
Diferents diplòmas desliurats per l'EPHE[modificar | modificar lo còdi]
L'EPHE amassa 260 ensenhaires-cercaires restacats a d'equipas, aital coma un trentenat d'allocataris de recèrca. Concebuda coma un luòc privilegiat d'iniciacion e de formacion a la practica de la recèrca de naut nivèl, l'EPHE s'apièja sus un certan nombre d'Unitats mixtas de recèrca ligadas a de grands organismes de recèrca coma lo CNRS, l'INSERM e l'INRA . Los ensenhaments en mastèr e en doctorat i son dispensats per de cercaires. Los corses o seminaris son accessibles als estudiants seleccionats per l'EPHE e als auditors liures (sens prérequis de formacion, de diplòma o de foncion). A la dintrada 2022, l'EPHE aculhissiá 2 000 estudiants e auditors inscriches, dont 42 % d'estudiants estrangièrs.
Diplòmas selectius : mastèr, doctorat, diplòma de l'EPHE e abilitacion a dirigir las recèrcas[modificar | modificar lo còdi]
Los estudiants en mastèr o en doctorat qu'obtenon un diplòma nacional de grand establiment de PSL, son seleccionats a bac+3, bac+4 e bac+5 sus lor nòtas, lor projècte de recèrca e sustot lor experiéncia professionala, de còps sus lor coneissença d'una lenga rara o d'una especificitat que poiràn pas valorizar dins un establiment universitari classic. Son someses en mai d'una escolaritat compausada de seminaris d'especializacion (amb per aquela partida un emplec del temps comparable a l'Universitat mas dels seminaris generalament mai intenses qu'a l'Universitat perque prepausats per d'universitaris e dels professionals de la recèrca trabalhant dins de centres de recèrcas, de las institucions privats o publics) a un trabalh de recèrca practica (valent a dire dins un laboratòri scientific per la seccion de las sciéncias naturalas o per las sciéncias istoricas, filologicas e religiosas de las òbras d'arqueologia sul terren, d'aprendissatge de las lengas sul terren, d'epigrafia, de traduccion e sovent dels estagis dins d'instituts de recèrcas especializadas dins la recèrca per la practica, valent a dire en rapòrt dirècte amb los documents d'archius, las perquisicions e los centres de recèrcas de las civilizacions estudiadas)[15],[Nòta 6].
Lo diplòma de l'EPHE es un diplòma d'establiment fòra sistèma LMD, prepausa una equivaléncia bac+5 a de professionals avent una experiéncia del domeni concernit. Lo diplòma es reconegut dins las estructuras de recèrcas publicas francesas. Abans 2004, l'establiment permetiá a d'escolans, seleccionats sus dossièr (la majoritat avent largament entamenat lor carrièra professionala), de seguir dels seminaris especializats. Dempuèi 2004, l'EPHE s'es inscricha dins lo sistèma LMD : En contunhant a desliurar sos diplòmas nets, l'EPHE pòt atribuïr de diplòmas universitaris nacionals de segond e tresen cicle (mastèr e doctorat), aital coma l'abilitacion a dirigir de las recèrcas (HDR).
L'ensemble dels diplòmas es estat transferit a París Sciéncias e Letras.
Estatut d'auditor de l'EPHE (non selectiu)[modificar | modificar lo còdi]
Enfin, los auditors liures son totas las personas que desiran seguir los seminaris d'un ensenhaire de l'EPHE mas que son pas engatjadas dins un cursus universitari o que se senton pas la capacitat d'efectuar las recèrcas esperadas per validar lo seminari.
Domenis d'estudi[modificar | modificar lo còdi]
Masters en Sciéncias umanas e socialas[modificar | modificar lo còdi]
Al contra de l'Universitat, l'EPHE ausís prepausar un ensenhament de granda especializacion a d'estudiants qu'an ja prealablament trabalhat sus aqueles subjèctes en aprenent totas las ressorsas teoricas e sustot en avent las ressorsas practicas permetent d'abordar de subjèctes complèxes dont los enjòcs son sovent aguts. L'EPHE prepausa una formacion a la recèrca e a la recèrca aplicada per de problematicas complèxas. Dins lo camp de las sciéncias religiosas, l'EPHE prepausa tot simplament lo sol ensenhament menant a un diplòma non pas en teologia mas en sciéncias de las religions e çò dins un establiment public nautament selectiu.
La natura practica, valent a dire tot a l'encòp plan ponchuda dins l'actualizacion de coneissenças dificilas d'accèsses (estrategia, interpretacions religiosas, istòria e arqueologia orientalas, lenga e gramatica de lengas ancianas e raras) e portant una plusvalua aplicabla dins de laboratòris e de las institucions a fach per exemple d'un dels Mastèrs la formacion de referéncia en art de l'estrategia dels estudiants de l'Escòla de Guèrra e de plan nombroses oficièrs de Sant-Cyr perque l'estrategia i es abordada de faiçon comparada (Asia, Islam, Euròpa, etc.).
Los Mastèrs en Sciéncias Umanas e Socialas forman per lors diferents trajèctes un nombre grand d'expèrts en estrategia comparada en istòria orientala e en sciéncias de las religions que trabalhan dins la diplomacia, l'armada e los centres d'analisi estrategica. L'EPHE pòt d'autre biais se targuer d'èsser l'una de las solas formacions en França a prepausar d'ensenhaments suls dreches orientals (asiatics e islamics sustot) mas egalament lor istòria e las filosofias que permeton de los comprene.
Mastèr en Sciéncias del vivent[modificar | modificar lo còdi]
Dos trajèctes, operats per l'EPHE son regropats dins lo cursus IMaGHE (Integrative Mastèr for Global Health and Ecology). Aqueles trajèctes son marcats per una fòrta identitat de formacion per la recèrca. Lo trajècte Fisiopatologia Intégrative (PPI) es dedicat a la biologia del vivent, de la molecula a l'organisme. Lo trajècte Biodiversitat e Environament (B&E) es dedicat a la biologia del vivent, de l'organisme a l'environament. Globalament, los programas d'aqueles dos trajèctes abòrdan de questions sus las interaccions biotiques e abioticas qu'afèctan la santat dels organismes e dels ecosistèmas. Atal, aqueles dos trajèctes forman de scientifics implicats dins de projèctes de recèrca fisiologica o environamentala, que sián aplicats o academics. L'organizacion del Mastèr 1 tanben malgrat que de Mastèr 2 permet una implicacion precòça dins un projècte de recèrca (o R & D) per l'adorsament de l'aprendissatge teoric amb lo contèxt e la practica de l'estagi.
Ligams amb d'autras institucions[modificar | modificar lo còdi]
L'EPHE entreten d'escambis amb d'universitats e institucions de recèrca de diferentas partidas del mond, en prioritat dins l'encastre de cooperacions amb los païses de la Mediterranèa e Asia.
Personalitats de l'EPHE[modificar | modificar lo còdi]
Membres[modificar | modificar lo còdi]
Sciéncias de la vida e de la tèrra[modificar | modificar lo còdi]
- Monique Adolphe (1932-2022) ;
- Jean Chambaz (1953-) ;
- Francis Eustache (1955-).
Sciéncias istoricas e filologicas[modificar | modificar lo còdi]
- Michel Antoine (1925-2015) ;
- Frédéric Barbier (1952-2023) ;
- Pierre Chantraine (1899-1974) ;
- Anne Chayet (1943-2015) ;
- Philippe Charlier (1977-) ;
- Yves Coppens (1934- 2022) ;
- Hervé Coutau-Bégarie (1956-2012) ;
- Michel Fleury (1923-2002) ;
- Lionel Galand (1920-2017) ;
- Perrine Galand-Hallyn (1956-) ;
- Claude Hagège (1936-) ;
- Élisabeth Labrousse (1914-2000) ;
- Ernest Labrousse (1895-1988) ;
- Jacques O Rufar (1954-) ;
- Michel Lejeune (1907-2000) ;
- André Lemaire (1942-) ;
- Jean-Michel Leniaud (1951-) ;
- Georges O Rufar (1928-2014) ;
- Jean-Pierre Mahé (1944-) ;
- Pierre Marsone (1966-) ;
- Joseph Mèlze-Modrzejewski (1930-2017) ;
- Bruno Neveu (1936-2004) ;
- Gaston Paris (1839-1903) ;
- Gilles Pécout (1961-) ;
- François Queyrel (1956-) ;
- Michel Roblin (1910-1998) ;
- Pierre Toubert (1932-) ;
- Jacques Verger (1943-) ;
- Pascal Vernus (1946-) ;
- Jean-Claude Waquet (1952-) ;
- Emmanuel de Waresquiel (1957-).
Sciéncias religiosas[modificar | modificar lo còdi]
- Mohammad Ali Amir-Moezzi (1956-) ;
- Jean-Robert Armogathe (1947-) ;
- Jean-Christophe Attias (1958-) ;
- Jean Baubérot (1941-) ;
- Hubert Bost (1957-) ;
- Olivier Boulnois (1961-) ;
- Esther Benbassa (1950-) ;
- Katia Buffetrille (1948-) ;
- Olivier Christin (1961-) ;
- Oscar Cullmann (1902-1999) ;
- Régis Debray (1940-) ;
- Danièle Dehouve (1945-) ;
- Vincent Delecroix (1969-) ;
- Antoine Faivre (1934-) ;
- Lucien Febvre (1878-1956) ;
- André-Jean Festugière (1898-1982) ;
- Pierre Hadot (1922-2010) ;
- Roberte Hamayon (1939-) ;
- Christian Jambet (1949-) ;
- Matthew Kapstein (1949-) ;
- Ernest-Marie Laperrousaz (1924-2013) ;
- Jacques Le Brun (1931-2020) ;
- Alain Lo Boulluec (1941-) ;
- Claude Lévi-Strauss (1908-2009)[Nòta 7] ;
- Alain de Libera (1948-) ;
- Marcel Mauss (1872-1950) ;
- Simon Claude Mimouni (1949-) ;
- Gérard Nahon (1931-2018) ;
- Henri-Charles Puech (1902-1986) ;
- Jean-Noël Robert (1949-) ;
- Irène Rosièr-Catach ;
- Jean-Paul Willaime (1947-) ;
- Valentine Zuber (1965-).
Ancians membres e personalitats associadas[modificar | modificar lo còdi]
- Ire, IIe, e IIIe seccion
- Antoine-Jérôme Balard (1802-1876) ;
- Claude Bernard (1813-1878) ;
- Marcellin Berthelot (1827-1907) ;
- Ivan Bertrand (1893-1965) ;
- Édouard Branly (1844-1940) ;
- Paul Broca (1824-1880) ;
- Albert Chappellier (1873-1949) ;
- Jean-Baptiste Charcot (1867-1936) ;
- Joseph Decaisne (1807-1882) ;
- Paul Desains (1817-1885) ;
- Edmond Frémy (1814-1894) ;
- Bernard Halpern (1904-1978) ;
- Paul Hautefeuille (1836-1902) ;
- Jules Jamin (1818-1886) ;
- Pierre Lecomte del Nouÿ (1883-1947) ;
- Léon Henri-Martin (1864-1936) ;
- Henri Milne Edwards (1800-1885) ;
- Henri Moissan (1852-1907), prèmi Nobel de quimia en 1906 ;
- Lucie Randoin (1885-1960) ;
- Émile Roux (1853-1933) ;
- Henri Valon (1879-1962) ;
- Charles Adolphe Wurtz (1817-1884).
- Sciéncias istoricas e filologicas e Sciéncias Religiosas
- Arthur Amiaud (1849-1889) ;
- Louis Bazin (1920-2011) ;
- Émile Benveniste (1902-1976) ;
- André Berthelot (1862-1938)[Nòta 8] ;
- Raymond Bloch (1914-1997) ;
- Bernhard Blumenkranz (1913-1989) ;
- Jean Bottéro (1914-2007) ;
- Jacques Boussard (1910-1980) ;
- Michel Bréal (1832-1915) ;
- André Chastagnol (1920-1996) ;
- Raymond Chevallier (1929-2004) ;
- Marcel Cohen (1884-1974) ;
- Jean-Claude Faròt (1928-) ;
- Henry Corbin (1903-1978) ;
- Pierre Courcelle (1912-1980) ;
- Albert Dauzat (1877-1955) ;
- Jean Delumeau (1923-2020) ;
- François de Dainville (1909-1971) ;
- Georges Devereux (1908-1985) ;
- Louis Duchesne (1843-1922) ;
- Georges Dumézil (1898-1986) ;
- Paul-Marie Duval (1912-1997) ;
- Jean Favier (1932-2014) ;
- Bernard Frank (1927-1996) ;
- Étienne Gilson (1884-1978) ;
- Marcel Granet (1884-1940) ;
- Albert Grenier (1878-1961) ;
- Bernard Guenée (1927-2010) ;
- Joseph Halévy (1827-1917) ;
- Jean Irigoin (1920-2006) ;
- Alexandre Kojève (1902-1968) ;
- Alexandre Koyré (1892-1964) ;
- Mayer Lambert (1863-1930) ;
- Gabriel Le Bras (1891-1970) ;
- Maurice Leenhardt (1878-1954) ;
- Israël Lévi (1856-1939) ;
- Sylvain Lévi (1863-1935) ;
- Éveline Lòt-Falck (1918-1974) ;
- Isidore Loeb (1839-1892) ;
- Alfred Loisy (1857-1940) ;
- Jules Marouzeau (1878-1964) ;
- Gaston Maspero (1846-1916) ;
- Louis Massignon (1883-1962) ;
- Jean de Menasce (1902-1973) ;
- Michel Mollat del Jourdin (1911-1996) ;
- Gabriel Monod (1844-1912) ;
- Claude Nicolet (1930-2010) ;
- Jean-Marie Pesatz (1929-1998) ;
- Yánnis Psycháris (1854-1929) ;
- Albert Réville (1826-1906) ;
- Maxime Rodinson (1915-2004) ;
- Germaine Rouillard (1888-1946) ;
- Ferdinand de Saussure (1857-1913) ;
- François Secrèt (1911-2003) ;
- François Simiand (1873-1935) ;
- Jules Soury (1842-1915) ;
- Pierre Teilhard de Chardin (1881-1955) ;
- Joseph Vendryes (1875-1960) ;
- Jean-Pierre Vernant (1914-2007) ;
- Vladimir Vodoff (1935-2009)
- William Henry Waddington (1826-1894) ;
- Éric Weil (1904-1977).
- Sciéncias economicas e socialas
- Roland Barthes (1915-1980) ;
- Fernand Braudel (1902-1985) ;
- Pierre Bourdieu (1930-2002) ;
- Henri Desroche (1914-1994) ;
- Jacques Dupâquier (1922-2010) ;
- Alphonse Dupront (1905-1990) ;
- David Feuerwerker (1912-1980) ;
- Lucien Febvre (1878-1956) ;
- Pierre Francastel (1900-1970) ;
- Jean Fourastié (1907-1990) ;
- François Furet (1927-1997) ;
- Jacques Gernet (1921-2018) ;
- Maurice Godelier (1934-) ;
- Marcel Griaule (1898-1956) ;
- Alfred Métraux (1902-1963) ;
- André Piatier (1914-1991) ;
- Germaine Tillion (1907-2008) ;
- Pierre Vidal-Naquet (1930-2006) ;
- Salvador Romero Pittari (ès) (1938-2012).
Presidents de l'EPHE[modificar | modificar lo còdi]
- 1983-1989 : Claude Tardits (d)
- 1990-1994 : Monique Adolphe
- 1994-1998 : Bruno Neveu
- 1998-2002 : Jean Baubérot
- 2002-2006 : Marie-Françoise Courel (d)
- 2006-2011 : Jean-Claude Waquet
- 2011-2013 : Denis Pelletier (d)[16]
- 2013-2018 : Hubert Bost[17]
- 2018-2023: Jean-Michel Verdier (d)[18]
- Dempuèi octobre de 2023: Michel Hochmann
Nòtas e referéncias[modificar | modificar lo còdi]
- Nòtas
- Duruy aviá vanament ensajat d'obtenir una cadièra d'ensenhament superior a l'entomologista Jean-Henri Fabre.
- Decret del 30 de genièr de 1869.
- Tèrme generic utilizat egalament pels Ire e IVe seccions non experimentalas.
- Decret del 3 de novembre de 1947.
- Decret del 14 de març de 1986.
- De faiçon generala, aquelas condicions d'admission e d'estudi son totjorn valables a l'ora d'ara.
- Lo sit Internet de l'EHESS menciona malgrat qu'apartenissiá a la Ve seccion, ocupant la cadièra « Religions comparadas dels pòbles sens escritura ».
- Director d'estudis a l'EPHE, ne foguèt tanben director adjonch.
- Referéncias
- Decret n°2005-1444 del 24 de novembre de 2005 relatiu a l'Escòla practica dels nauts estudis sus Légifrance.
- Decret n° 2019-1130 del 5 de novembre de 2019 portant creacion de l'Universitat París sciéncias e letras (Universitat PSL) e aprobacion de sos estatuts, (lira en linha).
- Ernest Renan, « l'instruccion superiora en França : son istòria e son avenidor », La Revista dels dos Monds, t. LI, , p. 73-95 (lira en linha).
- Serge Nicolas, Estudis d'istòria de la psicologia, París, Lo Harmattan, coll. « Enciclopèdia psicologica », , 245 p., 22 cm (ISBN 2-296-07826-5 e 978-2-296-07826-0, OCLC 470736460, BNF 41417317, SUDOC 132063778, presentacion en linha), p. 106-107.
- (en) Terry N. Clark, Prophets and Patrons : the French University and the Emergéncia of the Social Sciéncias, Harvard University Press, , p. 42-45
- George Weisz, « lo còs professoral de l'ensenhament superior e l'ideologia de la reforma universitària en França, 1860-1885 », Revista francesa de sociologia, París, , p. 201-232 (ISSN 0035-2969, lira en linha, consultat lo ).
- Jacques Revèl (dir.) e Nathan Wachtel (dir.) (préf. Marc Augé, seccion de l'EPHE), Una escòla per las sciéncias socialas : de VIe Seccion a l'Escòla dels nauts estudis en sciéncias socialas, París, edicions del Cèrvi, , 554 p., 22 cm (ISBN 2-7132-1198-0 e 2-204-05268-X, OCLC 34888702, BNF 36688283, SUDOC 003840204, presentacion en linha), p. 11-12.
- (en) Harry W. Paul, From Knowledge to Power : The Rise of the Sciéncia Empèri, Cambridge University Press, , p. 50.
- Barnabé Croizat, « Gaston Darboux : naissença d'un matematician, genèsi d'un professor, cronic d'un redactor », Tèsi de doctorat, Universitat Lilla 1 - Sciéncias e Tecnologias, , p. 399 (lira en linha, consultat lo )
- Sit oficial de l'Institut transdisciplinari d'estudi de l'envielhiment.
- Arrestat del 5 d'agost de 2020 portant creacion a l'Escòla practica dels nauts estudis de l'Institut de las lengas raras.
- Mudadís del sèti de l'Escòla practica dels nauts estudis sul sit de l'EPHE.
- Alexandre Tornavas obrir, « Construccion del bastiment novèl de l'EPHE-PSL al Campus Condorcet : anóncia de la preseleccion dels arquitèctes », sus Campus Condorcet (consultat lo )
- Arrestat del 21 de genièr de 2009 portant creacion a l'Escòla practica dels nauts estudis de l'Institut dels escuèlhs corallins del Pacific sus Légifrance.
- Michel Vòlga, « Brèva istòria de l'EPHE e de la seccion de las sciéncias naturalas », sus epheneurogeneticsteam.wordpress.com, (version del sus Internet Archiva) (consultat lo ).
- Denis Pelletier elegit president de l'Escòla practica dels nauts estudis sul sit de l'EPHE.
- Hubert Bost, director d'estudis, es estat elegit president de l'Escòla practica dels nauts estudis sul sit de l'EPHE.
- Jean-Michel Verdier elegit president de l'Escòla Practica dels Nauts Estudis, comunicat de premsa EPHE, 18 d'octobre de 2018.
Veire tanben[modificar | modificar lo còdi]
Articles connèxes[modificar | modificar lo còdi]
Ligams extèrns[modificar | modificar lo còdi]
- Ressorsa relativa a la recèrca :
- Sit oficial
- Annuari de l'Escòla practica dels nauts estudis, seccion de las sciéncias istoricas e filologicas (Revues.org)
- Annuari de l'Escòla practica dels nauts estudis, seccion de las sciéncias religiosas (Revues.org)
- Annuaris de l'Escòla practica dels nauts estudis, colleccion retrospectiva (Persèu)
